The Satire: Meaning & Explanation

THE SATIRE

Wide Range

Satire can be in poetry or prose. It has no fixed form. A verse satire can be an ode, elegy, or . A novel can be more satire than a story. Some stories remain famous even when people forget their satire. Don Quixote and Gulliver’s Travels are good examples.

Some plays mock the foolishness of their time. Even when the world changes, these plays stay funny. People enjoy them for their humor, even if they do not know what they originally mocked.

Origin and Meaning

Satire comes from ancient times. Greek playwright Aristophanes was a master of it. In Latin literature, Horace, Persius, and Juvenal were famous satirists. Writers all over Europe copied them during the Renaissance.

The word "satire" means "unpolished verse." It makes fun of foolishness or bad behavior. It is light and humorous but can also be sharp. Dryden said, "The true purpose of satire is to correct vices."

Some famous English verse satires are:

• Dryden’s Absalom and Achitophel and MacFlecknoe

• Butler’s Hudibras

• Pope’s Dunciad

• Byron’s Vision of Judgment

Many were written in heroic couplets. This made them sharp, forceful, and witty. Dryden’s MacFlecknoe mocks poet Shadwell:

And Pond’ring, which of all his sons was fit
To reign, and wage immortal war with wit,
Cry’d ’Tis resolv’d; for Nature pleads, that he
Should only rule who most resembles me.
Shadwell alone my perfect image bears,
Mature in dullness from his tender years:
Shadwell alone, of all my sons, is he,
Who stands confirm’d in full stupidity.
The rest to some faint meaning make pretense,
But Shadwell never deviates into sense.
Some beams of wit on other souls may fall,
Strike through, and make a lucid interval,
But Shadwell’s genuine night admits no ray,
His rising fogs prevail upon the day.

Essentials of a Good Satire

Satire can come from personal anger or a wish to improve society. It attacks people, groups, or social problems. It is light and playful but can also be sharp. It laughs at the sin, not the sinner.

Satire is not abuse, but it can be biting. Pope sometimes became too harsh. But great satire must be bold and direct. Byron’s satire was so strong that, as Shelley said, no second attack was needed. Dryden was one of the strongest satirists. He hit hard but never became too rude.

A satire must be short and direct. It must say a lot in a few words. Long and slow writing ruins its power. Heroic couplets were perfect for satire because they were sharp and witty. Dryden and Pope used them masterfully. Byron also used them well, like in this attack on Wordsworth’s poetry:

Who both by precept and example shows
That prose is verse and verse is merely prose.

Subjects of the Satire

Satirists criticize what they do not like. Each time period has different things to mock. Like drama, satire reflects life and attacks foolishness.

Chaucer and Langland mocked church corruption and dishonest traders. Elizabethan satire mocked courtiers, Puritans, women, fake travelers, and dishonest tailors. Dryden and Pope attacked people more than society. Pope’s Rape of the Lock, Swift’s works, and Addison’s Essays showed the fake manners and privileges of their time. Their age was full of political fights, making it rich for satire.

In the 19th century, Byron mocked the Lake Poets, Scottish critics, the waltz, the King, and society’s rules.

The Victorian era had little verse satire. But newspapers and magazines published short satirical pieces. Today, long verse satires are rare. Satire now appears in novels and plays. Personal attacks are less common, but social issues give endless topics. George Bernard Shaw used satire well in his plays. He showed that satire is still powerful.

व्यंग्य

व्यंग्याचा विस्तार व्यंग्य कविता किंवा गद्य स्वरूपात असू शकते. याला कोणताही ठराविक प्रकार नाही. कवितेतले व्यंग्य हे ओड, शोकगीत किंवा बॅलडच्या रूपात येऊ शकते. काही कादंबऱ्या कथा असण्यापेक्षा व्यंग्यात्मक असतात. काही कथा त्यांच्या व्यंग्याचा संदर्भ हरवून बसतात, तरीही प्रसिद्ध राहतात. डॉन किहोटे आणि गुलिव्हर्स ट्रॅव्हल्स यांची अशीच अवस्था झाली आहे.

काही नाटके त्यांच्या काळातील मूर्खपणाची थट्टा करतात. जरी जग बदलले तरीही ती नाटके आजही मजेदार वाटतात. लोक त्यांचा आनंद घेतात, जरी त्यांनी त्या काळातील मूळ उद्देश विसरला असला तरी.

व्यंग्याचा उगम आणि अर्थ

व्यंग्य खूप प्राचीन आहे. ग्रीक नाटककार अरिस्टोफेनेस हे व्यंग्याचे महान लेखक होते. लॅटिन साहित्यात होरेस, पर्सियस आणि जुवेनाल हे प्रसिद्ध व्यंग्यकार होते. पुनर्जागरण काळात युरोपभर अनेक लेखकांनी त्यांचे अनुकरण केले.

"व्यंग्य" या शब्दाचा अर्थ "अपरिष्कृत काव्य" असा होतो. व्यंग्य मूर्खपणा किंवा वाईट वर्तणुकीची खिल्ली उडवते. हे हलकंफुलकं आणि विनोदी असतं, पण कधी कधी धारदारही होतं. ड्रायडन म्हणतो, "व्यंग्याचा खरा उद्देश म्हणजे दोष सुधारणे."

काही प्रसिद्ध इंग्रजी व्यंग्य काव्ये:

• ड्रायडनची अॅबसॅलॉम अँड अकीटोफेल आणि मॅकफ्लेक्नो

• बटलरचे हुडिब्रास

• पोपचे डन्सिएड

• बायरनचे व्हिजन ऑफ जजमेंट

यातील अनेक कविता हिरोइक कपलट (द्विपदी छंद) मध्ये लिहिल्या आहेत. त्यामुळे त्या धारदार, प्रभावी आणि चपखल झाल्या. ड्रायडनच्या मॅकफ्लेक्नो मध्ये कवी शॅडवेलची खिल्ली उडवण्यात आली आहे:

आणि विचार केला, यातील कोणता पुत्र योग्य असेल,
शहाणपणावर अनंत युद्ध खेळण्यास समर्थ असेल?
तोच राजा व्हावा, निसर्ग सांगतो तसे,
जो सर्वात जास्त माझ्यासारखा असे!
शॅडवेल एकटाच माझे खरे प्रतिबिंब आहे,
बालपणापासूनच तो मूर्खतेत परिपक्व आहे.
माझ्या सर्व मुलांमध्ये तोच खरा वारस आहे,
जो संपूर्ण बावळटपणात स्थिर आहे.
इतरांना थोडा अर्थ कधीतरी दिसतो,
पण शॅडवेल कधीही समजुतीकडे वळत नाही.
इतरांच्या आत्म्यात कधी कधी बुद्धीची किरणे चमकतात,
क्षणभर प्रकाश निर्माण करतात.
पण शॅडवेलच्या अंधारात कोणतेही किरण पोहोचत नाहीत,
त्याचा धुकट उगम दिवसालाही गडद करतो.

चांगल्या व्यंग्याची वैशिष्ट्ये

व्यंग्य हे कधी कधी वैयक्तिक संतापाने किंवा समाज सुधारण्याच्या इच्छेने प्रेरित असते. ते एखाद्या व्यक्तीला, गटाला किंवा सामाजिक समस्यांना लक्ष्य करते. व्यंग्य हलकंफुलकं आणि खेळकर असतं, पण धारदारही असू शकतं. ते पापाची थट्टा करतं, पण पाप्याची नाही.

व्यंग्याचा उद्देश शिवीगाळ करणे नसतो, पण ते बोचऱ्या स्वरूपाचे असू शकते. पोप कधी कधी खूपच कठोर व्हायचा. पण उत्तम व्यंग्य हे नेहमी निर्भीड आणि स्पष्ट असते. बायरन याचे व्यंग्य इतके प्रभावी होते की, शेली म्हणतो, "त्याच्या एका हल्ल्यानंतर दुसऱ्या हल्ल्याची गरजच उरत नाही." ड्रायडन हा सर्वात तीव्र व्यंग्यकार होता, पण तो कधीही अतिरेक करत नसे.

व्यंग्य संक्षिप्त आणि थेट असावे. ते थोड्या शब्दांत मोठा परिणाम साधावे. खूप लांब आणि संथ लेखन व्यंग्याची ताकद कमी करते. हिरोइक कपलट हा छंद व्यंग्यासाठी उत्तम ठरला, कारण तो लवचिक, धारदार आणि प्रभावी होता. ड्रायडन आणि पोप यांनी तो उत्कृष्टरीत्या वापरला. बायरन देखील याचा प्रभावी वापर करतो, जसे की वर्ड्सवर्थच्या काव्यावरील टीकेत:

जो शिकवणीने आणि उदाहरणाने दाखवतो,
की गद्य म्हणजे काव्य आणि काव्य हे फक्त गद्य.

व्यंग्याची विषयवस्तु : व्यंग्यकार ज्या गोष्टी पसंत करत नाहीत त्यांची थट्टा करतात. प्रत्येक काळात वेगळ्या गोष्टी हसण्याजोग्या वाटतात. नाटकांप्रमाणे, व्यंग्य हे जीवनाचे प्रतिबिंब असते आणि मूर्खपणावर प्रहार करते.

चॉसर आणि लँगलँड यांनी चर्चमधील भ्रष्टाचार आणि बेईमान व्यापाऱ्यांची थट्टा केली. एलिझाबेथ काळातील व्यंग्यात दरबारी लोक, पाखंडी धर्मगुरू, बनावट प्रवासी आणि फसवे व्यापारी ह्यांची खिल्ली उडवली गेली. ड्रायडन आणि पोप यांनी व्यक्तींवर हल्ला केला, तर स्विफ्ट आणि अ‍ॅडिसन यांनी त्यांच्या काळातील कृत्रिम वागणुकीवर व्यंग्य केले.

१९व्या शतकात बायरन याने लेक कवी, स्कॉटिश समीक्षक, वॉल्ट्झ नृत्य, राजे आणि समाजाच्या बंधनांवर जोरदार टीका केली.

व्हिक्टोरियन काळात जरी दीर्घ व्यंग्यकविता कमी झाल्या, तरीही वर्तमानपत्रे आणि मासिकांमधून लहान व्यंग्य प्रकाशित होत राहिले. आज दीर्घ कवितांमधून व्यंग्य फारसे आढळत नाही. आता व्यंग्य प्रामुख्याने कादंबऱ्या आणि नाटकांमध्ये दिसते. वैयक्तिक टीका कमी झाली आहे, पण सामाजिक समस्या अजूनही व्यंग्यकारांसाठी भरपूर विषय देतात. जॉर्ज बर्नार्ड शॉ यांनी त्यांच्या नाटकांमध्ये प्रभावी व्यंग्य दाखवले. त्यांनी सिद्ध केले की व्यंग्य अजूनही समाजाला हादरवू शकते.