Ulysses by Alfred Lord Tennyson

About The Poet 

Lord Alfred Tennyson was a British poet laureate born on August 6, 1809, in Somersby, Lincolnshire, England. He studied at Trinity College, Cambridge, where he developed his love of poetry. Tennyson succeeded William Wordsworth as poet laureate in 1850, a position he held until his death. His notable works include "In Memoriam A.H.H.", "The Charge of the Light Brigade", and "The Lady of Shalott". Tennyson married Emily Sellwood in 1850 and had two sons. He died on October 6, 1892, at the age of 83, and was buried in Westminster Abbey's Poets' Corner.

लॉर्ड अल्फ्रेड टेनिसन हे एक ब्रिटिश कवी आणि राजकवी होते. त्यांचा जन्म ६ ऑगस्ट १८०९ रोजी इंग्लंडमधील लिंकनशायरमधील सोमरस्बी येथे झाला. त्यांनी केंब्रिजमधील ट्रिनिटी कॉलेजमध्ये शिक्षण घेतले, जिथे त्यांना कवितेची आवड निर्माण झाली. टेनिसन १८५० मध्ये विल्यम वर्डस्वर्थनंतर राजकवी बनले आणि त्यांच्या मृत्यूपर्यंत ते या पदावर होते. त्यांची उल्लेखनीय कामे "इन मेमोरियम ए.एच.एच.", "द चार्ज ऑफ द लाइट ब्रिगेड" आणि "द लेडी ऑफ शॅलॉट" यांचा समावेश आहे. टेनिसन यांनी १८५० मध्ये एमिली सेलवुडशी लग्न केले आणि त्यांना दोन मुलगे झाले. ६ ऑक्टोबर १८९२ रोजी वयाच्या ८३ व्या वर्षी त्यांचे निधन झाले आणि वेस्टमिन्स्टर अॅबीच्या पोएट्स कॉर्नरमध्ये त्यांना दफन करण्यात आले.

Poem 

It little profits that an idle king,

By this still hearth, among these barren crags,

Match'd with an aged wife, I mete and dole

Unequal laws unto a savage race,

That hoard, and sleep, and feed, and know not me.

I cannot rest from travel: I will drink

Life to the lees: All times I have enjoy'd

Greatly, have suffer'd greatly, both with those

That loved me, and alone, on shore, and when

Thro' scudding drifts the rainy Hyades

Vext the dim sea: I am become a name;

For always roaming with a hungry heart

Much have I seen and known; cities of men

And manners, climates, councils, governments,

Myself not least, but honour'd of them all;

And drunk delight of battle with my peers,

Far on the ringing plains of windy Troy.

I am a part of all that I have met;

Yet all experience is an arch wherethro'

Gleams that untravell'd world whose margin fades

For ever and forever when I move.

How dull it is to pause, to make an end,

To rust unburnish'd, not to shine in use!

As tho' to breathe were life! Life piled on life

Were all too little, and of one to me

Little remains: but every hour is saved

From that eternal silence, something more,

A bringer of new things; and vile it were

For some three suns to store and hoard myself,

And this gray spirit yearning in desire

To follow knowledge like a sinking star,

Beyond the utmost bound of human thought.

         This is my son, mine own Telemachus,

To whom I leave the sceptre and the isle,—

Well-loved of me, discerning to fulfil

This labour, by slow prudence to make mild

A rugged people, and thro' soft degrees

Subdue them to the useful and the good.

Most blameless is he, centred in the sphere

Of common duties, decent not to fail

In offices of tenderness, and pay

Meet adoration to my household gods,

When I am gone. He works his work, I mine.

         There lies the port; the vessel puffs her sail:

There gloom the dark, broad seas. My mariners,

Souls that have toil'd, and wrought, and thought with me—

That ever with a frolic welcome took

The thunder and the sunshine, and opposed

Free hearts, free foreheads—you and I are old;

Old age hath yet his honour and his toil;

Death closes all: but something ere the end,

Some work of noble note, may yet be done,

Not unbecoming men that strove with Gods.

The lights begin to twinkle from the rocks:

The long day wanes: the slow moon climbs: the deep

Moans round with many voices. Come, my friends,

'T is not too late to seek a newer world.

Push off, and sitting well in order smite

The sounding furrows; for my purpose holds

To sail beyond the sunset, and the baths

Of all the western stars, until I die.

It may be that the gulfs will wash us down:

It may be we shall touch the Happy Isles,

And see the great Achilles, whom we knew.

Tho' much is taken, much abides; and tho'

We are not now that strength which in old days

Moved earth and heaven, that which we are, we are;

One equal temper of heroic hearts,

Made weak by time and fate, but strong in will

To strive, to seek, to find, and not to yield.

*_Stanza 1_*

Ulysses is unhappy with his life as a king. He feels stuck in a dull routine and is dissatisfied with his current situation. He is surrounded by barren landscapes and savage people who donot appreciate him.

Important line: "It little profits that an idle king"

*_Stanza 2_*

Ulysses wants to explore and experience new things. He has had great joys and sorrows and wants to continue living life to the fullest. He is eager to continue his journey and see what the future holds.

Important line: "I will drink Life to the lees"

*_Stanza 3_*

Ulysses remembers his past adventures and accomplishments. He is proud of what he's done and wants to keep achieving. He recalls his experiences in cities, climates, councils, and governments, and how he has been honored by all.

Important line: "Much have I seen and known"

*_Stanza 4_*

Ulysses feels connected to all he has experienced. He does not want to stop moving and exploring, as that would make him feel dull and useless. He is aware that there is still so much to explore and experience.

Important line: "I am a part of all that I have met"

*_Stanza 5_*

Ulysses believes life is precious and should be lived to the fullest. He wants to make the most of every hour and experience new things. He does not want to waste his life by storing and hoarding himself away.

Important line: "As tho' to breathe were life"

*_Stanza 6_*

Ulysses emphasizes the importance of staying active and engaged, even in old age. He does not want to become dull and useless, but rather to continue shining and making the most of his life.

Important line: "To rust unburnish'd, not to shine in use"

*_Stanza 7_*

Ulysses sees the port and the sea and wants to set sail again. He is eager to explore with his sailors, who have shared his adventures and values. He acknowledges that they are both old, but he is still eager to explore.

Important line: "There lies the port; the vessel puffs her sail"

*_Stanza 8_*

Ulysses believes old age can still be a time of achievement. He is determined to do something meaningful before he dies. He looks out at the sea and sees the lights twinkling, and he feels a sense of urgency.

Important line: "Old age hath yet his honour and his toil"

अल्फ्रेड लॉर्ड टेनीसन यांच्या "युलिसिस" कवितेचे मराठीमध्ये भाषांतर आणि स्पष्टीकरण 

कडवे १ 

युलिसिस राजा म्हणून आपल्या जीवनावर नाखूश आहे. तो एका नीरस नित्यक्रमात अडकल्यासारखा आणि त्याच्या सध्याच्या परिस्थितीत असंतुष्ट आहे. तो बंजर भूदृश्य आणि अशा रानटी लोकांने वेढलेला आहे जे त्याची प्रशंसा करत नाहीत. महत्त्वाची ओळ: "एका निष्क्रिय राजाला त्याचा काय उपयोग"

कडवे २ 

युलिसिसला नवीन गोष्टी एक्सप्लोर करायच्या आणि अनुभवण्याची इच्छा आहे. त्याला मोठे आनंद आणि दुःख आले आहेत आणि त्याला जीवन पूर्णपणे जगायचे आहे. तो आपला प्रवास चालू ठेवण्यास आणि भविष्यात काय आहे हे पाहण्यास उत्सुक आहे. महत्त्वाची ओळ: "मी जीवनाचा पुरेपूर आनंद घेईन"

कडवे ३ 

युलिसिसला त्याचे भूतकाळातील साहस आणि यश आठवतात. त्याने जे काही केले आहे त्याचा त्याला अभिमान आहे आणि त्याला ते करत राहायचे आहे. त्याला शहरे, हवामान, परिषदा आणि सरकारांमधील त्याचे अनुभव आठवतात आणि कसे त्याचा सर्वांनी आदर केला. महत्त्वाची ओळ: "मी खूप काही पाहिले आणि जाणले आहे"

कडवे ४ 

युलिसिसला त्याच्या अनुभवांशी जोडलेले वाटते. त्याला थांबायचे आणि एक्सप्लोर करणे थांबवायचे नाही, कारण त्यामुळे तो नीरस आणि निरुपयोगी होईल असे त्याला वाटते. त्याला जाणीव आहे की अजूनही खूप काही एक्सप्लोर करायचे आणि अनुभवयाचे बाकी आहे. महत्त्वाची ओळ: "मी जे काही भेटलो आहे त्याचा एक भाग आहे"

कडवे ५ 

युलिसिसचा असा विश्वास आहे की जीवन मौल्यवान आहे आणि ते पूर्णपणे जगायला हवे. त्याला प्रत्येक तासाचा सदुपयोग करायचा आहे आणि नवीन गोष्टींचा अनुभव घ्यायचा आहे. त्याला स्वतःला साठवून आणि जमा करून आपले जीवन वाया घालवायचे नाही. महत्त्वाची ओळ: "जणू श्वास घेणे म्हणजे जीवन"

कडवे ६ 

युलिसिस वृद्धपणातही सक्रिय आणि व्यस्त राहण्याच्या महत्त्वावर जोर देतो. त्याला नीरस आणि निरुपयोगी व्हायचे नाही, तर चमकत राहायचे आहे आणि त्याच्या जीवनाचा पुरेपूर उपयोग करायचा आहे. महत्त्वाची ओळ: "गंजून न वापरलेले राहणे, उपयोगात चमकण्याऐवजी"

कडवे ७

 युलिसिसला बंदर आणि समुद्र दिसतो आणि त्याला पुन्हा प्रवास सुरू करायचा आहे. तो आपल्या खलाशांसोबत एक्सप्लोर करण्यास उत्सुक आहे, ज्यांनी त्याचे साहस आणि मूल्ये सामायिक केली आहेत. तो कबूल करतो की ते दोघेही वृद्ध आहेत, पण तो अजूनही एक्सप्लोर करण्यास उत्सुक आहे. महत्त्वाची ओळ: "तेथे बंदर आहे; जहाजाचा पाल फुगला आहे"

कडवे ८ 

युलिसिसचा असा विश्वास आहे की वृद्धत्व ही अजूनही कर्तृत्व गाजवणारी वेळ असू शकते. तो मरणण्यापूर्वी काहीतरी अर्थपूर्ण करण्याचा निर्धार करतो. तो समुद्राकडे पाहतो आणि त्याला दिवे लुकलुकताना दिसतात आणि त्याला तात्काळतेची भावना येते. महत्त्वाची ओळ: "वृद्धत्वाला अजूनही त्याचा आदर आणि त्याचे कष्ट आहेत"