The Elegy

The Elegy

What is an Elegy?

A long time ago in ancient Greece, people wrote poems called Elegies. These poems could be about many things, like love, war, politics, or even sad songs about someone who had died. Back then, what made it an Elegy wasn’t the topic but the way the poem was written. The Greeks used a special pattern called the elegiac measure. This pattern had one long line followed by a shorter one. If a poem followed this pattern, it was called an Elegy, no matter what it was about.

What Does Elegy Mean Today?

Today, we use the word Elegy differently. It is not about how the poem is written but about what it talks about. An Elegy is now a poem that talks about sad or serious things, like losing someone we love or feeling lonely. Most Elegies are about mourning someone who has passed away.

Unlike other types of poems, an Elegy isn’t as quick or natural in its feelings. It is carefully written and often uses fancy words and images. However, a good Elegy always feels real and heartfelt. It is written with grace and dignity, like in Gray’s famous poem, Elegy Written in a Country Churchyard.

---

Other Things About Elegies

Elegies let poets share their deep thoughts and feelings. When people think about death, it can make them reflect on big questions about life, friendship, and even the world. Poets like Milton, Tennyson, and Arnold wrote Elegies not just to mourn their loved ones but also to talk about other things like fame, faith, or how people live their lives.

For example:

• Milton, in Lycidas, mourns his friend Edward King but also talks about the corruption of church leaders.

• Tennyson, in In Memoriam, wonders about life and destiny while grieving his friend Arthur Hallam.

• Matthew Arnold, in Rugby Chapel, visits his father’s grave and thinks about the meaning of life.

These poems include thoughts that might seem to wander off-topic, but these reflections make the Elegy rich and meaningful.

---

How Do Elegies End?

Even though Elegies start with grief and sadness, they often end on a hopeful note. The poet finds a way to accept the loss and looks forward to peace or the idea of being reunited in another life.

For example:

• In Lycidas, Milton writes:
  “Weep no more, woeful shepherds, weep no more,
  For Lycidas, your sorrow, is not dead.”
  
  

• In Adonais, Shelley comforts us with these words:
  “He lives, he wakes – 'tis Death is dead, not he.”
  
  

These lines remind us that even though we lose someone, their spirit stays alive in our hearts.

---

The Pastoral Elegy

A special type of Elegy, called the Pastoral Elegy, started during the Renaissance. In these poems, the poet imagines himself as a shepherd, mourning a friend who was also a shepherd. The setting and language are inspired by the countryside and simple village life.

Milton’s Lycidas and Arnold’s Thyrsis are examples of pastoral Elegies. In Lycidas, Milton recalls how he and his friend Edward King were like shepherds

studying together:
“For we were nursed upon the self-same hill,
Fed the same flock, by fountain, shade and rill.”

This style of writing began with Greek poets like Theocritus, who wrote about shepherds in peaceful countryside settings. Later, poets like Virgil and Spenser carried on the tradition. Over time, the pastoral Elegy became popular in England, and poets used it to mourn their friends while celebrating nature and simple rural life.

---

शोकगीत (Elegy)

शोकगीत म्हणजे काय?

पूर्वीच्या ग्रीसमध्ये लोकांनी शोकगीत नावाचे कविता लिहिल्या. या कविता प्रेम, युद्ध, राजकारण किंवा एखाद्या मृत व्यक्तीबद्दलच्या दुःखाविषयी असायच्या. त्यावेळी शोकगीताला त्याच्या विषयामुळे नव्हे तर त्याच्या लेखनशैलीमुळे ओळखले जायचे. ग्रीक लोकांनी एलेजियाक मीटर नावाचा खास नमुना वापरला. या नमुन्यात एक ओळ लांब असायची आणि त्यानंतरची ओळ थोडी लहान असायची. जर एखाद्या कवितेने हा नमुना अनुसरला असेल तर तिला शोकगीत म्हटले जायचे, तिचा विषय काहीही असो.

आजच्या काळात शोकगीताचा अर्थ

आता आपण शोकगीत वेगळ्या पद्धतीने समजतो. ते कसे लिहिले आहे याऐवजी, ते कशाबद्दल बोलते यावर आधारित असते. आजकाल शोकगीत अशा कवितेला म्हणतात जी दुःखी किंवा गंभीर गोष्टींविषयी असते, जसे की एखाद्या प्रिय व्यक्तीला गमावल्याचे दुःख किंवा एकटेपणा. बहुतेक शोकगीत मृत व्यक्तीला श्रद्धांजली वाहण्यासाठी लिहिली जातात.

इतर प्रकारच्या कवितांप्रमाणे, शोकगीत पटकन किंवा सहज व्यक्त होणाऱ्या भावना दाखवत नाही. ती काळजीपूर्वक लिहिली जाते आणि नेहमीच मोहक शब्द आणि प्रतिमा वापरते. मात्र, चांगले शोकगीत नेहमीच खरे आणि हृदयस्पर्शी वाटते. ग्रे यांच्या प्रसिद्ध कवितेसारखे, Elegy Written in a Country Churchyard, शोकगीत नेहमीच सौंदर्य आणि प्रतिष्ठा यांसह लिहिले जाते.

---

शोकगीताबद्दल इतर गोष्टी

शोकगीतांमधून कवी त्यांचे गहन विचार आणि भावना व्यक्त करतात. मृत्यूविषयी विचार केल्यावर कवी आयुष्य, मैत्री आणि जगाविषयीच्या मोठ्या प्रश्नांवर चिंतन करतात. मिल्टन, टेनिसन, आणि अर्नोल्ड यांसारख्या कवींनी त्यांच्या प्रिय व्यक्तींच्या निधनाबद्दल दुःख व्यक्त करण्यासाठी शोकगीत लिहिली, पण त्याचसोबत प्रसिद्धी, श्रद्धा किंवा लोकांचे जीवन याविषयीही बोलले.

उदाहरणार्थ:

• मिल्टन, त्यांच्या Lycidas मध्ये, त्यांच्या मित्र एडवर्ड किंग यांच्याबद्दल दुःख व्यक्त करतात आणि भ्रष्ट धार्मिक नेत्यांवरही टीका करतात.

• टेनिसन, त्यांच्या In Memoriam मध्ये, आयुष्य आणि नियती याबद्दल विचार करतात आणि त्यांचा मित्र आर्थर हॅलम यांना शोक करतात.

• मॅथ्यू अर्नोल्ड, त्यांच्या Rugby Chapel मध्ये, वडिलांच्या थडग्याला भेट देतात आणि आयुष्याचा अर्थ समजावून घेतात.

या कवितांमध्ये काही वेळा विषयांपासून दूर गेल्यासारखे वाटते, पण हे विचार शोकगीताला अधिक अर्थपूर्ण बनवतात.

---

शोकगीताचा शेवट कसा असतो?

शोकगीत दुःख आणि वेदनेने सुरू होत असले तरी, शेवटाकडे ते नेहमीच आशेच्या सूरावर संपते. कवी त्यांच्या दुःखाचा स्वीकार करतो आणि शांततेकडे किंवा पुन्हा एकत्र येण्याच्या कल्पनेकडे पाहतो.

उदाहरणार्थ:

• Lycidas मध्ये, मिल्टन लिहितात:
  "Weep no more, woeful shepherds, weep no more,
  For Lycidas, your sorrow, is not dead."
  
  

• Adonais मध्ये, शेली आम्हाला या शब्दांनी सांत्वन करतात:
  "He lives, he wakes – 'tis Death is dead, not he."
  
  

हे शब्द आपल्याला सांगतात की जरी एखाद्या व्यक्तीला आपण गमावतो, तरी त्यांचा आत्मा आपल्या हृदयात जिवंत राहतो.

---

ग्रामीण शोकगीत (Pastoral Elegy)

ग्रामीण शोकगीत हा शोकगीताचा एक खास प्रकार आहे, जो पुनर्जागरण काळात सुरू झाला. या कवितांमध्ये कवी स्वतःला एका गुराखीप्रमाणे पाहतो आणि त्याच्या मित्राच्या मृत्यूबद्दल शोक व्यक्त करतो, जो गुराखी होता. या कवितांची भाषा आणि पार्श्वभूमी गावाकडील शांत जीवनावर आधारित असते.

मिल्टनची Lycidas आणि अर्नोल्डची Thyrsis ही ग्रामीण शोकगीते आहेत. Lycidas मध्ये, मिल्टन त्यांचा मित्र एडवर्ड किंग यांच्याशी असलेल्या मैत्रीचे वर्णन करतात:
"For we were nursed upon the self-same hill,
Fed the same flock, by fountain, shade and rill."

हा शैलीचा प्रकार ग्रीक कवी Theocritus यांच्याकडून सुरू झाला, ज्यांनी गुराख्यांच्या शांत जीवनावर कविता लिहिल्या. नंतर Virgil आणि Spenser यांसारख्या कवींनी ही परंपरा पुढे नेली. हळूहळू, ग्रामीण शोकगीत इंग्लंडमध्ये खूप लोकप्रिय झाले आणि कवींनी त्याचा वापर मित्रांच्या आठवणींना जपण्यासाठी आणि निसर्गाचे सौंदर्य दाखवण्यासाठी केला.

---